صدای با ل قُقنوسان

پس از چند ين فرا موشی ، خاموشی ،

صبور ِ پيرم، ای خنياگر ِ پارين وپيرارين !

چه وحشتناک خواهد بود آوازی

که از چنگ تو برخيزد.

چه وحشتناک خواهد بود آن آواز

که از حلقوم اين چنگ غبار آگين

تمام سوکوارا نت

که در تبعيد تاريخ ا ند،

دو باره باز هم آوای غمگين شان

طنين ِ شوق خواهد داشت ؟

شنيدی يا نه آن آواز خونين را ؟-

نه آواز پر جبريل `*،

صدای بال ققنوسانِ صحراهای ِ شبگير است

که بال اتشان مرگی ديگر ، اندر آرزوی زا د نی ديگر ،

حريقی درد ناک اندوخته در اين شب تاريک ،

در آلسوی ِ پائيز :

نه جندان دور،

همين نزديک .

بهار عشق سرخ است اين و عقل سبز .*

بپرس از رهروان ِ آنسوی مهتاب نيمه شَب :

پس از آنجا کجا ،

يارب ؟

در آنجايی که آن ققنوس آتش می زند خود را ،

پس از آنجا کجا ففنوس بال افشان کند در آتشی ديگر ؟

خوشا مرگی دگر ،

با آرزوی زايشی ديگر.

بيست وسوم تير 1347 تهران

.* مقايسه شود با سهروردی

بازگشت به فهرست